Ξεκινάει χαζά. Πάντα χαζά. Ξέρεις, κανένα βλέμμα, καμιά καλημέρα, κανένα χαμόγελο... Πάντα έτσι. Και μετά το χαμόγελο σιγά σιγά πλαταίνει. Το πρόσωπο το σκέφτεσαι λίγο πιο συχνά από όσο θα δικαιολογούσε η γνωριμία σας. Και μετά σκέφτεσαι ποια θα ήταν η επόμενη φορά που θα το ξαναέβλεπες. Και με τον καιρό αυτήν την στιγμή την μετράς σε μέρες, σε ώρες. Κοιτάς τα λεπτά. Είσαι λίγο πιο αμήχανος όταν μιλάτε πια. Προσπαθείς να δείχνεις χαμογελαστός, ότι περνάς καλά. Δείχνεις ενδιαφέρον. Δείχνεις να νοιάζεσαι. Μιλάει και κοιτάς με προσοχή. Κοιτάς και όταν μιλάει σε άλλους. Σκανάρεις πάντα τον χώρο που βρίσκεται. Αντανακλαστικά-αισθήσεις στο μάξιμουμ. Που και που αγγίζεστε. Πότε πιο διστακτικά, πότε πιο τολμηρά. Την αγαπάς την απτική επαφή μεταξύ σας. Την επιδιώκεις. Φλερτάρεις με την κάθε ευκαιρία. Και το αποδέχεται, και το συνεχίζει. Και μετά μερικές φορές σε γράφει. Και απογοητεύεσαι. Και λες πως μάλλον δεν ήθελε. Αλλά μετά πάντα κάνει κάτι και σε φέρνει πάλι στα ίδια. Κάτι σου λέει. Κάτι σου στέλνει. Και ξανασχολείσαι. Δεν σε αφήνει να σταματήσεις. Έστω και ένα ψίχουλο ενδιαφέροντος να σου δείξει, είναι αρκετό. Και ξέρει πότε το δείχνει. Την κατάλληλη στιγμή. Την στιγμή που λες πως δεν θα ασχοληθείς ξανά. Και αρχίζεις να κάνεις τα λάθος πράγματα. Να δημιουργείς προσδοκίες. Να υπολογίζεις χωρίς τον ξενοδόχο. Και κάνεις και ένα πιο μεγάλο βήμα. Και χαμογελάς. Και σου λέει πως έχει σχέση. Και χαμογελάς. Λίγο διαφορετικά αυτήν την φορά. Και το παίζεις και λίγο κουλ. Και κάνατε όλη αυτήν την διαδρομή για να γυρίσετε πάλι στην απλή "καλημέρα". Και λες πως δεν θα αφήσεις ξανά τον εαυτό σου να κάνει κάτι παρόμοιο. Και λες ψέμματα. Και λες πως τελείωσε οριστικά. Και λες ψέμματα. Θα κάνει λίγο καιρό να περάσει. Ίσως και πολύ. Αλλά ελπίζεις στα καλύτερα που έρχονται. Μόνο αυτό σου έμεινε να κάνεις έτσι κι αλλιώς.
