Σάββατο 28 Δεκεμβρίου 2013

το 2013...

 

Κάθε Χριστούγεννα η πόλη μου γίνεται ρομαντική. Διανύω μεγάλες αποστάσεις με τα πόδια, μου αρέσει το περπάτημα. Και τα Χριστούγεννα κάνεις τους πιο κινηματογραφικούς μοναχικούς περιπάτους όλου του χρόνου. Όχι, δεν παίρνω τους δρόμους μονάχος. Πάντα διανύω αποστάσεις που με οδηγούν από τον έναν αγαπημένο μου άνθρωπο στον άλλο. Δεν μπορώ χωρίς τους ανθρώπους μου άλλωστε. Κουσούρι ή προσόν? Δεν έχω αποφασίσει ακόμα.
  Φέτος η χρονιά είναι πολύ διαφορετική από πέρυσι. Πήρα διαφορετικούς δρόμους, πιο τολμηρούς, πιο "δικούς" μου. Κάνω πράγματα που μου αρέσουν και το βράδυ κοιμάμαι ήρεμος γιατί ξέρω πως η μέρα μου, ευχάριστη ή όχι, ήταν γεμάτη με πράγματα που με έκαναν να νιώθω καλά με τον εαυτό μου. Και ας κοιμάμαι λίγο. Μου αρκεί. Αν αγαπάς την καθημερινότητα σου τότε δε σε κουράζει.
  Το 2013 φευγει, το θυμάμαι σαν χθες που ήρθε. Το θυμάμαι ολόκληρο νομίζω. Έχω την αίσθηση ότι μπορώ να ανακαλέσω στην μνήμη μου κάθε λεπτό του. Μου άρεσε. Δεν ήταν σπουδαίο έτος για μένα, αλλά ήταν μεταβατικό. Το 2013 το νιώθω σαν μια γέφυρα που με έφερε κοντά σε ενδιαφέροντα και ανθρώπους που αποτέλεσαν και συνεχίζουν να αποτελούν σημαντικό κομμάτι αυτού που είμαι.  Το 2013 έγινα σκατά πολλές φορές. Το 2013 ήπια και είπα βλακείες. Ή αλήθειες. Το 2013 αναποδογύρισα όλα τα όνειρα μου και φτου και απ'την αρχή. Το 2013 ερωτεύτηκα 2 φορές. Το 2013 περίμενα πάνω από το τηλέφωνο σαν γυμνασιόπαιδο, και κοιμόμουν με το ακουστικό αγκαλιά. Και ελπίζω με τον ίδιο ρομαντισμό να συνεχίσω και το 2014. Αρκετά ορθολογικός έχω υπάρξει στην ζωή μου νομίζω. Να έχετε όμορφες γιορτές, να ονειρεύεστε και να ερωτεύεστε.
                                                                                                       Φιλιά και αγάπη άπειρη,
                                                                                                                                 Mr Insane.

Τρίτη 9 Ιουλίου 2013

Καλοκαίρι? Ευχαριστώ, δεν θα πάρω...


 Είναι ίσως από τα λίγα καλοκαίρια που δεν περίμενα να έρθουν. Συνήθως περιμένω πως και πως. Παραλία, ξαπλώστρα, περιοδικά-βιβλία, καφές, τσιγάρα, ζωάρα με λίγα λόγια. Φέτος ούτε καν. Φέτος ήταν σκατοχρονιά. Έκανα πολύ ενδιαφέρονται πράγματα, δε λέω, αλλά ήταν σκατοχρονιά. Χώρια που το τελευταίο 2μηνο τα νεύρα έχουν χτυπήσει κόκκινο. Δεν τρελαίνομαι και για να βγω. Και μέσα καλά είναι. Και αν βγω, δεν θέλω πολλά πολλά. Έτσι καμιά κουβέντα να περνάει η ώρα και πάλι στο σπίτι. Τα βαρέθηκα όλα. Και τα πάρτυ, και τα ποτά, και τα κρασάδικα και τις μπυραρίες. Και σου μιλάει ένας άνθρωπος που όσο καθόταν στο σπίτι τρελαινόταν μέχρι να βγει. Εν τέλει αλλάζει ο άνθρωπος. Σε 10 μέρες φεύγω διακοπές. Δεν τις περιμένω. Οι μόνες διακοπές που θέλω να κάνω φέτος είναι μόνος μου, σε μια καλύβα δίπλα στην θάλασσα. Έτσι να ηρεμήσω λίγο ακόμα, δεν έχω ηρεμήσει. Και το ξέρω, πως δεν θα ηρεμήσω. Αλλά τι να κάνω, θα πάω διακοπές με παρέα. Άλλωστε αυτοί είναι σχεδόν πάντα εκεί για μένα. Όπως μπορούν! Κάτι είναι και αυτό. Έχω μάθει άλλωστε να εκτιμάω αυτό που μπορεί να μου δώσει καθένας.
  Έχω βαρεθεί με τους ανθρώπους φέτος. Φέτος έχουν προσπαθήσει με κάθε τρόπο να μου αποδείξουν όλοι πόσο μαλάκες είναι. Σε όποιο επίπεδο. Σε φιλικό, σε οικογενειακό, σε γκομενικό. Λες και βάλθηκε το σύμπαν να μου δείξει πόσοι λίγοι από αυτούς αξίζουν πραγματικά. Και έρχεται η ερώτηση "τους έχεις βρει?". Έχω κάνει αρκετά καλές επιλογές νομίζω. Μου αρκεί. Άλλωστε και εγώ φέτος ίσως ασχολήθηκα παραπάνω με τον εαυτό μου. Δεν ήμουν και εγώ το πρότυπο για να κρίνω τους υπόλοιπους..
  Νόμιζα πως αν τελειώσουν οι υποχρεώσεις μου και έρθει το καλοκαίρι θα είναι καλύτερα τα πράγματα. Δεν είναι. Καλύτερα με αυτές. Λιγότερος χρόνος και για να σκέφτεσαι. Δεν ξέρω τι να πω, καλό μας Σεπτέμβρη? Αποφασίστε εσείς...
                                                                                                           Φιλιά και αγάπη άπειρη,
                                                                                                                                      Mr Insane!

Δευτέρα 27 Μαΐου 2013

Έπεσε έρωτας...

 

 
Ξεκινάει χαζά. Πάντα χαζά. Ξέρεις, κανένα βλέμμα, καμιά καλημέρα, κανένα χαμόγελο... Πάντα έτσι. Και μετά το χαμόγελο σιγά σιγά πλαταίνει. Το πρόσωπο το σκέφτεσαι λίγο πιο συχνά από όσο θα δικαιολογούσε η γνωριμία σας. Και μετά σκέφτεσαι ποια θα ήταν η επόμενη φορά που θα το ξαναέβλεπες. Και με τον καιρό αυτήν την στιγμή την μετράς σε μέρες, σε ώρες. Κοιτάς τα λεπτά. Είσαι λίγο πιο αμήχανος όταν μιλάτε πια. Προσπαθείς να δείχνεις χαμογελαστός, ότι περνάς καλά. Δείχνεις ενδιαφέρον. Δείχνεις να νοιάζεσαι. Μιλάει και κοιτάς με προσοχή. Κοιτάς και όταν μιλάει σε άλλους. Σκανάρεις πάντα τον χώρο που βρίσκεται. Αντανακλαστικά-αισθήσεις στο μάξιμουμ. Που και που αγγίζεστε. Πότε πιο διστακτικά, πότε πιο τολμηρά. Την αγαπάς την απτική επαφή μεταξύ σας. Την επιδιώκεις. Φλερτάρεις με την κάθε ευκαιρία. Και το αποδέχεται, και το συνεχίζει. Και μετά μερικές φορές σε γράφει. Και απογοητεύεσαι. Και λες πως μάλλον δεν ήθελε. Αλλά μετά πάντα κάνει κάτι και σε φέρνει πάλι στα ίδια. Κάτι σου λέει. Κάτι σου στέλνει. Και ξανασχολείσαι. Δεν σε αφήνει να σταματήσεις. Έστω και ένα ψίχουλο ενδιαφέροντος να σου δείξει, είναι αρκετό. Και ξέρει πότε το δείχνει. Την κατάλληλη στιγμή. Την στιγμή που λες πως δεν θα ασχοληθείς ξανά. Και αρχίζεις να κάνεις τα λάθος πράγματα. Να δημιουργείς προσδοκίες. Να υπολογίζεις χωρίς τον ξενοδόχο. Και κάνεις και ένα πιο μεγάλο βήμα. Και χαμογελάς. Και σου λέει πως έχει σχέση. Και χαμογελάς. Λίγο διαφορετικά αυτήν την φορά. Και το παίζεις και λίγο κουλ. Και κάνατε όλη αυτήν την διαδρομή για να γυρίσετε πάλι στην απλή "καλημέρα". Και λες πως δεν θα αφήσεις ξανά τον εαυτό σου να κάνει κάτι παρόμοιο. Και λες ψέμματα. Και λες πως τελείωσε οριστικά. Και λες ψέμματα. Θα κάνει λίγο καιρό να περάσει. Ίσως και πολύ. Αλλά ελπίζεις στα καλύτερα που έρχονται. Μόνο αυτό σου έμεινε να κάνεις έτσι κι αλλιώς.

Τρίτη 14 Μαΐου 2013

Το τέλος του ύπνου...


  Τον τελευταίο καιρό έχω χάσει τον ύπνο μου. Και τον βιολογικό, και τον άλλον, το καθησυχαστικό. Παρά το γεγονός ότι πέρασαν 2 βδομάδες διακοπών θεωρητικά, ξεκουράστηκα στο ελάχιστο σε σχέση με τις διακοπές των Χριστουγέννων. Και αυτό γιατί φέτος επέλεξα να έχω ένα κάπως φορτωμένο πρόγραμμα. Και δεν θα γκρινιάξω για αυτό, γιατί ήταν επιλογή μου. Και μάλλον περισσότερο θα επιδοκιμάσω την επιλογή μου γιατί με έφερε κοντά σε πράγματα και ανθρώπους που τελικά είχα ανάγκη στην ζωή μου. Έτσι λοιπόν παρά το γεγονός ότι είχα ένα break από την δουλειά, γέμιζα είτε από επιλογή, είτε υποχρεωτικά όλες τις μέρες του Πάσχα. Και σου γράφει ένας άνθρωπος που αγαπάει τους μεγάαααλους και πολύωρους ύπνους! Όταν λοιπόν ερωτήθηκα τι μου έλειψε από τις διακοπές για να είναι καλύτερες απάντησα αυτό το πράγμα. Όμως ξέρεις, δεν είναι ότι λείπει από την ζωή μου μόνον ο ύπνος στο κρεβάτι (άλλωστε κοιμάμαι και σε άλλα μέρη, σε αστικά, σε αμφιθέατρα, όπου βολευτώ γενικότερα :Ρ ), λείπει και ο ύπνος ο κακός. Ο ανασταλτικός. Εκείνος που σε ναρκώνει και παύεις να ασχολείσαι με πράγματα και καταστάσεις που νομίζεις ότι μπορείς να ασχοληθείς αργότερα μαζί τους, ότι έχεις πολύ χρόνο μπροστά σου. Εκείνος ο ύπνος που πέφτεις και ηθελημένα μερικές φορές γιατί φοβάσαι να ξυπνήσεις και να αντιμετωπίσεις την αλήθεια γύρω σου και την αλήθεια μέσα σου. Και μπορεί να χαλιέσαι και λίγο όταν ξυπνάς, μπορεί να και να φοβάσαι με τους προβληματισμούς σου και τις αποφάσεις σου, αλλά δεν αξίζει να κοιμάσαι πιστεύω. Δεν σε ωφελεί. Για αυτό ξύπνα. Άλλωστε κάνεις και ξύπνιος όνειρα πολλές φορές. Και μάλιστα καλύτερα, και πιο δικά σου!
                                                                                                            Φιλιά και αγάπη άπειρη,
                                                                                                                                     Mr Insane!

Τρίτη 26 Μαρτίου 2013

Από την θεωρία, στην πράξη...

  Δε ξέρω αν παίρνει και εσάς το μάτι σας εκείνα τα λόγια σοφών που κατά καιρούς κάνουν βόλτα στο ίντερνετ και προτείνουν να αρπάξεις την ζωή από τα μαλλιά, να αδράξεις την μέρα, να κυνηγάς τα όνειρά σου και άλλα πολλά (νομίζω το γενικότερα κλίμα το έχεις πιάσει). Δε λέω, φίλε αναγνώστη, και εγώ μαζί τους. Στην τελική μια ζωή την έχουμε που λέει και το τραγούδι (και συμφωνώ απόλυτα μαζί του), και ναι πρέπει να ζούμε τις στιγμές και τα χρόνια που περνάνε και τα σχετικά. Στην θεωρία και εμένα όμορφα μου ακούγονται. Το θέμα είναι πόσοι από εμάς τα κάνουμε πραγματικά τρόπο ζωής μας? Κατά την γνώμη μου είναι απλά "χαστουκάκια" που μας ξυπνούν από τον ύπνο της δειλίας και του συμβιβασμού, και στο επόμενο πεντάλεπτο μας έχει ξαναπάρει ο ύπνος. Είναι πραγματικά όμορφα στην θεωρία τους. Λογικά, με αυτόν τον μοναδικά παράλογο τρόπο. Ή μήπως παράλογα, με έναν απόλυτα λογικό? Δεν έχω καταλάβει ακόμα. Δεν ξέρω αν το βλέπω μονάχα εγώ έτσι, ή αν και εσύ έχεις την ίδια γνώμη με εμένα. Όμως, έστω και για ένα 10λεπτο την ημέρα να ξυπνάς, καλό σου κάνει. Και όταν φτάσει εκείνη η στιγμή που πρέπει να ξυπνήσεις για τα καλά ελπίζω να το καταλάβεις. Γιατί νομίζω πως τελικά δεν προωθούν μια στάση ζωής, αλλά έναν οδηγό για να παίρνεις τις σωστές αποφάσεις όταν πρέπει. Μάλλον για το πεντάλεπτο που σε ξυπνούν είναι. Απλά αυτό το πεντάλεπτο σε ακολουθεί για πολύ παραπάνω από όσο νομίζεις...
                                                                                                                  Φιλιά και αγάπη άπειρη,
                                                                                                                                            Mr Insane.

Κυριακή 10 Μαρτίου 2013

Το 2ήμερο της ακολασίας...

 
Εμένα που λέτε, οι αποκριές δε μου αρέσουν. Δεν την βρίσκω ρε παιδί μου να ντύνομαι και να βγαίνω. Και κάπως έτσι αποφάσισα να μην βγω το βράδυ της Τσικνοπέμπτης  παρά το γεγονός ότι οι προσκλήσεις για αυτό το βράδυ έπεφταν βροχή. Μετά όμως από μια εξαντλητική πρόβα μέχρι τις δώδεκα το βράδυ στην δραματική, και μια αρκετά πιεστική μέρα, ένα ποτό θες να το πιεις βρε αδερφέ. Και κάπως έτσι έγινε το λάθος, και βρέθηκα να πίνω σε ένα από τα γνωστά κλαμπ της πόλης, περιτριγυρισμένος από πειρατίνες, ναυτάκια, νοσοκόμες και φυλακισμένους. Φυσικά το σύμπαν προσπάθησε να μου δείξει με κάθε δυνατό τρόπο ότι ήταν λάθος η απόφασή μου. Ξεκίνησε με την πτώση μισού μπουκαλιού μπύρας επάνω στο κεφάλι μου (εντάξει, είχα ακούσει για τα σχετικά σαμπουάν, αλλά δεν το περίμενα ακριβώς έτσι), έπειτα προσγειώνοντας φέτες λεμόνι, από τον δίσκο μιας "ισορροπημένης" σερβιτόρας, στην ζακέτα μου κτλ. Όταν το πανηγυράκι τελείωσε, περπάτησα τους όμορφους δρόμους των λαδάδικων καπνίζοντας, και αφήνοντας την ανεπαίσθητη βροχή να ξεπλένει τα ποτά που με είχαν περιλούσει. Και για σένα, που μένεις Θεσσαλονίκη  ξέρεις ότι έπεται η χειρότερη συνέχεια. Το τρενάκι του τρόμου που ακούει στο όνομα 78Ν (για εσένα, που μένεις αλλού, είναι το νυχτερινό δρομολόγιο αστικών που τριγυρνάει την πόλη). Για αρκετή ώρα γνώρισα πως το σώμα μου έχει μεγαλύτερη ευλυγισία από όση πίστευα, καθώς το ένα μου πόδι ήταν στον αέρα, το άλλο στο έδαφος, το αριστερό μου γόνατο ακουμπούσε τον καβάλο ενός φρικιού, και το δεξί μου κωλομέρι ακουμπούσε πάνω στο γόνατο μια κοπελίτσας με πράσινη περούκα. Και περίπου έτσι συνεχίσαμε μέχρι να φτάσω στο σπίτι μου, όπου ξεράθηκα στον ύπνο μέχρι να φτάσει η ώρα να πάω στη δουλειά. Και σαν να μη μου έφτανε αυτό, το βράδυ "έπρεπε" να πάω σε αυτό που λέμε μπουζούκια, και βάζω το συγκεκριμένο ρήμα γιατί δυστυχώς υπάρχουν και τα κοινωνικά πρέπει σε αυτήν την ζωή. Ντύθηκα λοιπόν, αρωματίστηκα, και ήμουν έτοιμος να επισκεφτώ για πρώτη φορά στη ζωή μου αυτόν τον χώρο που οι Έλληνες φαίνεται να εκτιμούν ιδιαίτερα, στο σύνολο τους. Και προς αποφυγή παρεξηγήσεων, δεν έχω τίποτα μαζί τους, απλά δεν ταιριάζουν στις μουσικές μου προτιμήσεις και προφανώς για αυτό δεν είχα αποφασίσει να τα επισκεφτώ νωρίτερα. Αλλά ξέρεις φίλε αναγνώστη, μετά από 6-7 ποτά, είτε ο Άλις Κούπερ τραγουδάει, είτε ο Μαρτάκης, το ίδιο πράγμα είναι, διαπιστωμένα πράγματα. Στο λέω εγώ που γύρισα βλέποντας διπλό τον κόσμο, στο σπίτι μου. Τον πονοκέφαλο της επόμενης μέρας τον φαντάζεστε άλλωστε, δεν χρειάζεται να αναλωθώ και σε αυτό. Και μετά από αυτό το σύντομο διάλειμμα της "dolce vita" της εποχής μας, γυρίσω πάλι στα αγαπημένα μου όμορφα καφέ στο κέντρο της πόλης, στα γαμάτα της κρασάδικα και στις ωραίες τις μουσικές σκηνές, και τα ξαναλέμε πάλι του χρόνου με τα εν λόγω μαγαζιά. Αν και είναι διασκεδαστικό να βγαίνεις που και που από τη ρουτίνα σου. Χικ!
                                                                                                             Φιλιά και αγάπη άπειρη,
                                                                                                                                       Mr Insane! 

Δευτέρα 4 Μαρτίου 2013

Σ' αγαπάω αλλά...

  Κακές συνήθειες. Όχι η τραγουδάρα του Μίλτου Πασχαλίδη, αλλά οι κακές συνήθειες των φίλων μας. Για αυτές λοιπόν το σημερινό post. Πολύ συχνά λοιπόν, στους ανθρώπους που γνωρίζουμε και κάνουμε μέρος της ζωής μας, εντοπίζουμε στοιχεία της συμπεριφοράς τους που μας ενοχλούν. Άλλοτε μικρά, άλλοτε μεγαλύτερα. Στην αρχή μας ενοχλούν, μπορεί να τους τα αναφέρουμε, μπορεί να μαλώσουμε μαζί τους για αυτό, μπορεί να μην τους πούμε και τίποτα (εντάξει, προφανώς δεν ανήκω σε αυτήν την κατηγορία, αλλά υπάρχουν άνθρωποι, πίστεψε με). Και δε σου μιλάω αυτήν την στιγμή για κάτι χοντρό. Κάτι μικρό, αλλά όχι και τόσο χαριτωμένο ώστε να το περνάς στο ντούκου. Εγώ ας πούμε καπνίζω. Αυτό μπορεί να ενοχλεί κάποιον όταν είμαστε σε κλειστό χώρο, και τα σχετικά. Μιλάω για τέτοιας τάξεως κακό στοιχείο. Τις περισσότερες φορές παρατηρούμε πως μια κακή συμπεριφορά ή μια κακιά συνήθεια κάποιου, είναι μέρος της προσωπικότητάς του. Έτσι είναι. Δύσκολα το αλλάζει. Και τότε έρχεται η μεγάλη απορία. Συνεχίζω να προσπαθώ να τον κάνω να αλλάξει κάτι τόσο απόλυτα συνδεδεμένο με αυτόν, ή κάνω τον μαλάκα? Και αν κάνω τον μαλάκα, για πόσο κάνω τον μαλάκα? Εγώ ας πούμε, συνήθως αφήνω να περάσει ένα διάστημα που, αφού καταλάβω ότι αυτό είναι κομμάτι του χαρακτήρα του, κάνω τον μαλάκα. Και ξέρεις, δεν το θεωρώ και τόσο κακό εν τέλει. Οι άνθρωποι που έχω στους κοινωνικούς μου κύκλους μπορεί να είναι πολλοί, αλλά είναι πολύ προσεγμένοι. Τους εκτιμώ σαν σύνολο και συνηθέστερα μπορώ να παραβλέψω στιγμές που δεν εγκρίνω κάποια συμπεριφορά τους. Και όμως υπάρχει κάτι που πρέπει όλοι μας να μάθουμε να κάνουμε ανεξάρτητα από την κατηγορία που ανήκουμε (του μαλάκα ή την άλλη). Όταν δείχνουμε αυτόν τον "κακό" μας εαυτό, και το καταλαβαίνουμε (γιατί το καταλαβαίνουμε), να έχουμε τα αρχίδια να ζητήσουμε μια συγγνώμη που είμαστε κάφροι πότε-πότε, και να κάνουμε και μια αγκαλίτσα (μεγάαααλο πράγμα η αγκαλιά). Και αν βιάζεσαι να μου πεις "τα κάνεις εσύ, και τα συμβουλεύεις και σε εμάς?", ναι! εγώ τα κάνω, και για αυτό τα συμβουλεύω και σε εσάς! Ξέρεις δεν είναι άσχημο που και που να ρίχνεις τον εγωισμό σου και να λες μια συγγνώμη σε ανθρώπους που το αξίζουν. Εσύ τους επέλεξες να είναι στη ζωή σου, δοκίμασε το! ;-)
                                                                                                              Φιλιά και αγάπη άπειρη,
                                                                                                                                         Mr Insane!