Εμένα που λέτε, οι αποκριές δε μου αρέσουν. Δεν την βρίσκω ρε παιδί μου να ντύνομαι και να βγαίνω. Και κάπως έτσι αποφάσισα να μην βγω το βράδυ της Τσικνοπέμπτης παρά το γεγονός ότι οι προσκλήσεις για αυτό το βράδυ έπεφταν βροχή. Μετά όμως από μια εξαντλητική πρόβα μέχρι τις δώδεκα το βράδυ στην δραματική, και μια αρκετά πιεστική μέρα, ένα ποτό θες να το πιεις βρε αδερφέ. Και κάπως έτσι έγινε το λάθος, και βρέθηκα να πίνω σε ένα από τα γνωστά κλαμπ της πόλης, περιτριγυρισμένος από πειρατίνες, ναυτάκια, νοσοκόμες και φυλακισμένους. Φυσικά το σύμπαν προσπάθησε να μου δείξει με κάθε δυνατό τρόπο ότι ήταν λάθος η απόφασή μου. Ξεκίνησε με την πτώση μισού μπουκαλιού μπύρας επάνω στο κεφάλι μου (εντάξει, είχα ακούσει για τα σχετικά σαμπουάν, αλλά δεν το περίμενα ακριβώς έτσι), έπειτα προσγειώνοντας φέτες λεμόνι, από τον δίσκο μιας "ισορροπημένης" σερβιτόρας, στην ζακέτα μου κτλ. Όταν το πανηγυράκι τελείωσε, περπάτησα τους όμορφους δρόμους των λαδάδικων καπνίζοντας, και αφήνοντας την ανεπαίσθητη βροχή να ξεπλένει τα ποτά που με είχαν περιλούσει. Και για σένα, που μένεις Θεσσαλονίκη ξέρεις ότι έπεται η χειρότερη συνέχεια. Το τρενάκι του τρόμου που ακούει στο όνομα 78Ν (για εσένα, που μένεις αλλού, είναι το νυχτερινό δρομολόγιο αστικών που τριγυρνάει την πόλη). Για αρκετή ώρα γνώρισα πως το σώμα μου έχει μεγαλύτερη ευλυγισία από όση πίστευα, καθώς το ένα μου πόδι ήταν στον αέρα, το άλλο στο έδαφος, το αριστερό μου γόνατο ακουμπούσε τον καβάλο ενός φρικιού, και το δεξί μου κωλομέρι ακουμπούσε πάνω στο γόνατο μια κοπελίτσας με πράσινη περούκα. Και περίπου έτσι συνεχίσαμε μέχρι να φτάσω στο σπίτι μου, όπου ξεράθηκα στον ύπνο μέχρι να φτάσει η ώρα να πάω στη δουλειά. Και σαν να μη μου έφτανε αυτό, το βράδυ "έπρεπε" να πάω σε αυτό που λέμε μπουζούκια, και βάζω το συγκεκριμένο ρήμα γιατί δυστυχώς υπάρχουν και τα κοινωνικά πρέπει σε αυτήν την ζωή. Ντύθηκα λοιπόν, αρωματίστηκα, και ήμουν έτοιμος να επισκεφτώ για πρώτη φορά στη ζωή μου αυτόν τον χώρο που οι Έλληνες φαίνεται να εκτιμούν ιδιαίτερα, στο σύνολο τους. Και προς αποφυγή παρεξηγήσεων, δεν έχω τίποτα μαζί τους, απλά δεν ταιριάζουν στις μουσικές μου προτιμήσεις και προφανώς για αυτό δεν είχα αποφασίσει να τα επισκεφτώ νωρίτερα. Αλλά ξέρεις φίλε αναγνώστη, μετά από 6-7 ποτά, είτε ο Άλις Κούπερ τραγουδάει, είτε ο Μαρτάκης, το ίδιο πράγμα είναι, διαπιστωμένα πράγματα. Στο λέω εγώ που γύρισα βλέποντας διπλό τον κόσμο, στο σπίτι μου. Τον πονοκέφαλο της επόμενης μέρας τον φαντάζεστε άλλωστε, δεν χρειάζεται να αναλωθώ και σε αυτό. Και μετά από αυτό το σύντομο διάλειμμα της "dolce vita" της εποχής μας, γυρίσω πάλι στα αγαπημένα μου όμορφα καφέ στο κέντρο της πόλης, στα γαμάτα της κρασάδικα και στις ωραίες τις μουσικές σκηνές, και τα ξαναλέμε πάλι του χρόνου με τα εν λόγω μαγαζιά. Αν και είναι διασκεδαστικό να βγαίνεις που και που από τη ρουτίνα σου. Χικ!
Φιλιά και αγάπη άπειρη,
Mr Insane!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου