Κι αν αγαπώ...

 

  Με αφορμή το χθεσινό μου live λοιπόν γίνεται τούτη η ανάρτηση. Κάπου στο 2ο πρόγραμμα έφτασε η στιγμή που θα τραγουδούσα τις "μεγάλες αγάπες" (Ευαγγελάτος-Καραμουρατίδης) και έχοντας, όπως και στην καθημερινή μου ζωή άλλωστε, μια περιπαιχτική διάθεση με τον κόσμο, αποφάσισα να κάνω ένα πιο interactive ξεκίνημα. Ρώτησα λοιπόν στο κοινό αν υπάρχουν ερωτευμένοι. Μόλις τρεις "θαρραλέοι" αγαπησιάρηδες σήκωσαν το χέρι τους (είχαμε και ένα ουρλιαχτό από έναν τραγικά ερωτευμένο). Ανάμεσα σε 60 άτομα, μόλις τρεις ερωτευμένοι. Δεν αγαπά ο κόσμος? Τι γίνεται? Και μιας και το τραγούδι έχει τους πιο απλούς και ειλικρινείς στίχους για την αγάπη στο ρεφρέν του, θεώρησα ο καψερός ότι αν τους ρωτήσω τι ζητούν από τον άνθρωπο που αγαπούν, θα το βγάλουμε σιγά σιγά, και ας μην το ξέρουν. Και όμως, όλα μια τραγική απογοήτευση. Ερωτευόμαστε και δεν ξέρουμε τι θέλουμε από το άλλον το πόρισμα. Για ακόμη μια φορά υπερισχύει ο εγωισμός. Για ακόμη μια φορά βλέπουμε κάτι τόσο "δίνω και παίρνω, λειτουργώ ως σύνολο και όχι ως ένας" εγωιστικά. Μήπως για αυτό δεν σταυρώνουμε σχέση υγιή? Λέω εγώ τώρα. Και να επισημάνω πως παίρνω το περιστατικό σαν αφορμή για να αναπτύξω γενικότερες σκέψεις μου. Πράγματα που βλέπω στους κοντινούς μου ανθρώπους, στους φίλους μου, στους συγγενείς μου. Γιατί φίλε καψούρη αναγνώστη, τον έρωτα δεν τον ζούμε μόνο για εμάς, δε λειτουργούμε αυνανιστικά σε μια σχέση (όπως σωστά διατυπώνει και ένας καλός φίλος μου) όσον αφορά στα θέλω μας, και τα συναισθήματά μας. Νοιαζόμαστε και για τον άλλον. Είσαι μόνος σου εκτός σχέσης, θέλεις να συνεχίσεις να είσαι και εντός αυτής? Θέλεις το μόνο που αλλάζει για σένα να είναι το γεγονός ότι στο κρεβάτι δεν ξαπλώνεις μόνον για να κοιμάσαι?  Σκέψου το, και άσε μου και ένα σχόλιο με την γνώμη σου. Και να αγαπάς. Και δες λίγο και τούτο το ρεφρέν: Και αν αγαπώ θέλω να ακούω πως μ'αγαπάνε. Και αν αφεθώ να ΄χουνε κάπου να με πάνε. Και θα αφεθώ αρκεί να δω πως κάπου πάω. Αρκεί αυτό, αυτό σημαίνει αγαπάω. 
                                                                                                              Φιλιά και αγάπη άπειρη,
                                                                                                                                      Mr Insane!         

Είσαι σκατά? Μοιράσου το!

 

Κρασί, τσεκ! Τσιγάρο, τσεκ! Πάλι κινηματογραφικό το έκανα το τοπίο για να σας γράψω, ατιμούτσικα! Διάθεση: μέτρια  Καιρό τώρα. Αυτό ξεκίνησε που λες, φίλε αναγνώστη, πριν από μερικές εβδομάδες. Αμέ! Μετατράπηκα από την χαρά της ζωής, το χαμόγελο της γειτονιάς, τη λάμψη και την αισιοδοξία της συμπρωτεύουσας (όλα τα παραπάνω έχουν φουσκωθεί στο μέγιστο δυνατό), στην μιζέρια και στην μουντίλα. Ναι, εγώ! Όχι, όχι, μη φανταστείς. Δεν έχω κλειστεί στους τέσσερις τοίχους, βγαίνω κάθε μέρα, όπως το συνηθίζω πάντα άλλωστε. Απλά πάντοτε αυτός ο χρόνος ήταν μια ένεση θετικής ενέργειας για μένα. Γουστάρω τρελά να βρίσκομαι ανάμεσα σε κόσμο. Πρώτα από όλα στους ανθρώπους της ζωής μου, δε μου αρέσει να τους χωρίζω σε φίλους-γνωστούς-οικογένεια,  και δεύτερον, σε κόσμο γενικότερα. Δεν έχει σημασία αν θα είναι ο ίδιος σερβιτόρος που βλέπεις κάθε φορά στο συγκεκριμένο καφέ, ή ο άγνωστος που γελάει σε συχνότητα κορώνας Ελευθερίας Αρβανιτάκη, στο διπλανό τραπέζι. Όλοι αυτοί με γεμίζουν με ζωντάνια για όσο κρατάει η παραμονή μου στον χώρο. Άλλωστε τρελαίνομαι να παρατηρώ τους πάντες γύρω μου (και να σχολιάζω ενίοτε, πάντα χιουμοριστικά και καλοπροαίρετα). Αλλά ξέρεις κάτι φίλε αναγνώστη. Αυτό δεν είναι φάρμακο, αλλά γιατροσόφι. Γιατί όταν γυρνάς σπίτι σου, πάλι σκατά είσαι. Όπως ήσουν τις τελευταίες εβδομάδες άλλωστε. Το γιατί το ψάχνεις ακόμα. Και ξέρεις φίλε αναγνώστη, όσο γεμάτος και αν δείχνεις έξω, εσύ ξέρεις πως είσαι όταν γυρνάς στους προαναφερθέντες τέσσερις τοίχους. Και αν ανήκεις στην υπερφανταστική #not κατηγορία των ανθρώπων που δεν μοιράζονται τα προβλήματά τους με κανέναν και προτιμούν να τα λύνουν μόνοι τους, τότε ναι, με καταλαβαίνεις. Και αν μπορέσεις να βγεις από αυτήν την κατηγορία πιο γρήγορα απο μένα, κάνε το. Ξέρεις και τα προβλήματα μας για να τα μοιραζόμαστε είναι. Δεν χρειάζεται πάντα να μοιράζουμε χαμόγελα! Ως τότε όμως...
                                                                                                        Φιλιά και αγάπη άπειρη,
                                                                                                                                   Mr Insane!

Happy Birthday not to me!

  Προχθές που λέτε, είχα τα γενέθλιά μου. Τα πόσα έκλεισα, μη με ρωτάτε, δε λέω. Και αφού είχα μια γεμάτη μέρα, όταν τελείωσα από τη δουλειά, βγήκα για έναν καφέ και εγώ, σαν άνθρωπος. Και μου έκαναν την εξής ερώτηση "Πως νιώθεις σήμερα που έχεις τα γενέθλιά σου?". Και αφού σκέφτηκα, θα απαντήσω σε εσάς, πώς νιώθω κάθε φορά που φορτώνομαι ακόμα έναν χρόνο στην καμπούρα μου (τρόπος του λέγειν, είμαι ευθυγραμμισμένο γκομενάκι εγώ).
  Κάθε χρόνος που περνά, με κάνει να σκέφτομαι καταρχάς ότι παίρνει μαζί του κάτι από αυτό το υπέροχο και λαμπερό πραγματάκι που λέγεται "νεότητα", και που κανείς δε μπορεί να στο φέρει πίσω (αν δε με πιστεύεις βλέπε Ντονατέλα Βερσάτσε, Τατιάνα Στεφανίδου, Ηλίας Ψινάκης κτλ). Πάντα έβρισκα τραγικό το ότι κάποια στιγμή η νεότητα θα φύγει, γιατί από μόνη της κρύβει μια ομορφιά. Μια υγεία. Μια λάμψη που μαγεύει τον οποιονδήποτε, όμορφο ή λιγότερο ελκυστικό, ψηλό ή κοντό, με σπυράκια ή χωρίς. Είναι νέος.
  Το ότι τα χρόνια περνάνε όμως, δεν περιορίζεται στην φρεσκάδα του προσώπου και του σώματος που φεύγουν σιγά-σιγά. Σαν άνθρωπος, χαρακτηρίζομαι από μια τρομερή αναβλητικότητα, που όμοιά της και να ψάξεις δε θα βρεις σε πολλούς (αν και με αδικώ ίσως! τώρα τελευταία έχω κάνει μεγάλη πρόοδο σε αυτό). Και ξέρεις, το μότο ενός νέου ανθρώπου σαν και εμένα είναι "έχουμε ακόμα χρόνια μπροστά μας για αυτό". Κάθε χρόνο όμως, έχουμε και έναν λιγότερο. Έναν λιγότερο χρόνο για να βγάλεις κάποτε τη σχολή, για να βρεις μια καλύτερη δουλειά, για να καταφέρεις να μετακομίσεις σε ένα δικό σου σπίτι κτλ. Πόσο αγχωτικό και αυτό?
  Επίσης! Τα γενέθλιά μας δεν είναι όπως ήταν στο δημοτικό, και αυτό πρέπει να το παραδεχτείτε όλοι. Ε ήταν πιο εντυπωσιακά, όπως και να το κάνουμε. Είχαν τα πατατάκια τους, την τούρτα τους, την κόκα κόλα τους, και εκείνα τα δώρα που μας συνάρπαζαν τότε, παρά το γεγονός ότι ήταν πιο άχρηστα και από ψυγείο σε Εσκιμώο. Ε τώρα, δεν έχουν τόση πλάκα.
  Συμπερασματικά, δεν έχω κανέναν λόγο να νιώθω όμορφα στα γενέθλιά μου και τέλος. Από του χρόνου λέω να αρχίσω να κλαίω κιόλας κάθε 14 Δεκέμβρη. It's my party and I'll cry if I want to που λέει και το τραγούδι. Εσείς βέβαια, αν την βρίσκεται, διασκεδάστε το.
                                                                                                       Φιλιά και αγάπη άπειρη,
                                                                                                                                   Mr Insane!

τα όρια

 Τα όρια είναι ένα θέμα που με απασχολεί σε μόνιμη βάση. Ποικίλα όρια, γιατί όρια υπάρχουν παντού. Σε καθετί. Όρια που θέτουμε και όρια που μας θέτουν. Και πόσες φόρες έχουμε ακούσει την φράση "ξεπέρασες τα όρια". Εγώ πολλές (προφανώς είναι αγαπημένη συνήθεια και αυτή). Το ζήτημα όμως είναι, ότι πολλές φορές αφήνουμε εμείς να ξεπερνούν τα όριά μας. Ναι, "αφήνουμε". Και το ξέρουμε, και συνεχίζουμε. Το ζήτημα είναι "γιατί?".
  Κοιτάξτε, προσωπικά δεν είμαι από τους ανθρώπους που αφήνουν εύκολα κάτι που ξεπερνά τα όρια, και κάτι που τους ενοχλεί, να παίρνει παράταση και να συνεχίζεται. Θεωρώ φρόνιμο και ειλικρινές να ξεκαθαρίζεις κάποια πράγματα από την αρχή, για το καλό όλων. Οι ανθρώπινες σχέσεις άλλωστε, οι δικές μου σχέσεις με τους άλλους ανθρώπους, γουστάρω να έχουν ως βάση τους την ειλικρίνεια και την ευθύτητα, γιατί εμπειρικά, αυτές είναι και οι πιο υγιείς. Το θέμα είναι, ότι σε μεμονωμένες περιπτώσεις, κάνω, πως να το πω ευγενικά (άσε μας, που έμαθες και τις ευγένειες τώρα), τον μαλάκα. Και επαναλαμβάνω: σε ΜΕΜΟΝΩΜΕΝΕΣ περιπτώσεις (μη μας μείνει και μόνιμο το προαναφερθέν επίθετο). Και ποιες είναι αυτές? Αυτές οι περιπτώσεις είναι όταν κάτι ξεπερνά το όρια από αφέλεια και χωρίς κακό σκοπό, και από άτομα που ήδη έχουν κερδίσει την εκτίμηση, τον σεβασμό μου και τα σχετικά.
  Γενικότερα σαν άνθρωπος, απέναντι σε ανθρώπους που μου έχουν δείξει έναν καλό χαρακτήρα, μια καλή εικόνα, και αρετές που τυγχάνουν εκτίμησης και σεβασμού, μπορώ να καταπιώ ένα, δύο πραγματάκια που θα με φέρουν σε κάπως δυσάρεστη ή άβολη θέση. Δηλαδή, έχω εκτιμήσει ότι τα κάνουν χωρίς να θέλουν να προσβάλλουν και να δημιουργήσουν δυσάρεστα συναισθήματα (παρά το τελικό αποτέλεσμα). Και ακόμη, έχω ως τρόπο ζωής το ότι αν μπορείς να αποφύγεις μια δυσάρεστη κατάσταση με ανθρώπους που αγαπάς, απόφυγε την. Όμως αλήθεια, πόσο βοηθάει να μαζεύεις μέσα σου αρνητικά συναισθήματα? Έτσι δεν αφήνεις το ελεύθερο αυτό το πράγμα να επαναληφθεί, και ως προέκταση, να επαναληφθεί και το αρνητικό σου συναίσθημα? Μήπως τελικά δεν πρέπει να λογαριάζουμε με δυο μέτρα και δυο σταθμά, και να ισχύει το ίδιο και για τον φίλο, και για τον ξένο, και για τον γνωστό? Γιατί στην τελική στο ίδιο αποτέλεσμα καταλήγουμε. Αυτό λοιπόν λέω να εφαρμόσω από εδώ και μπρος, και θα σας κρατήσω ενήμερους για το συνέβη. Έτσι γιατί γουστάρω να τεστάρω πράγματα για σας (ο αλτρουιστής).
                                                                                                          Φιλιά και αγάπη άπειρη,
                                                                                                                                           Mr Insane.

Και καλή αρχή...

  Το ξέρω, το ξέρω πως υπάρχουν άτομα που συγκινούνται που βλέπουν ανάρτηση σε μπλογκ μου. Είναι όλοι αυτοί που με έπρηζαν τόσον καιρό να κάνω (ο εξής ένας...).
  Ας σοβαρευτώ. Πως πήρα την απόφαση να κάνω μπλογκ? Εντάξει, κοίτα να δεις, είχα και πιο παλιά αλλά το έκλεισα. Τα βαριέμαι εύκολα εγώ αυτά. Αλλά τι τα θες, απόγευμα Σαββάτου, Δεκέμβριος, πλησιάζει η μέρα που φορτώνομαι ακόμη έναν χρόνο στην πλάτη μου, λεφτά για ψυχοθεραπεία δεν υπάρχουν... Άλλωστε, το να γράφω είναι η ειδικότητα του (εμένα που με βλέπεις, που λέει ο λόγος, έχω γράψει πολύ κόσμο).
  Μην περιμένεις συγκεκριμένο θέμα από εμένα. Ότι να 'ναι θα γράφω. Και πριν πατήσεις εγγραφή στο μπλογκ μου σκέψου το καλά.
                                                                                                                 Φιλιά και αγάπη άπειρη,
                                                                                                                                           Mr Insane!