Με αφορμή το χθεσινό μου live λοιπόν γίνεται τούτη η ανάρτηση. Κάπου στο 2ο πρόγραμμα έφτασε η στιγμή που θα τραγουδούσα τις "μεγάλες αγάπες" (Ευαγγελάτος-Καραμουρατίδης) και έχοντας, όπως και στην καθημερινή μου ζωή άλλωστε, μια περιπαιχτική διάθεση με τον κόσμο, αποφάσισα να κάνω ένα πιο interactive ξεκίνημα. Ρώτησα λοιπόν στο κοινό αν υπάρχουν ερωτευμένοι. Μόλις τρεις "θαρραλέοι" αγαπησιάρηδες σήκωσαν το χέρι τους (είχαμε και ένα ουρλιαχτό από έναν τραγικά ερωτευμένο). Ανάμεσα σε 60 άτομα, μόλις τρεις ερωτευμένοι. Δεν αγαπά ο κόσμος? Τι γίνεται? Και μιας και το τραγούδι έχει τους πιο απλούς και ειλικρινείς στίχους για την αγάπη στο ρεφρέν του, θεώρησα ο καψερός ότι αν τους ρωτήσω τι ζητούν από τον άνθρωπο που αγαπούν, θα το βγάλουμε σιγά σιγά, και ας μην το ξέρουν. Και όμως, όλα μια τραγική απογοήτευση. Ερωτευόμαστε και δεν ξέρουμε τι θέλουμε από το άλλον το πόρισμα. Για ακόμη μια φορά υπερισχύει ο εγωισμός. Για ακόμη μια φορά βλέπουμε κάτι τόσο "δίνω και παίρνω, λειτουργώ ως σύνολο και όχι ως ένας" εγωιστικά. Μήπως για αυτό δεν σταυρώνουμε σχέση υγιή? Λέω εγώ τώρα. Και να επισημάνω πως παίρνω το περιστατικό σαν αφορμή για να αναπτύξω γενικότερες σκέψεις μου. Πράγματα που βλέπω στους κοντινούς μου ανθρώπους, στους φίλους μου, στους συγγενείς μου. Γιατί φίλε καψούρη αναγνώστη, τον έρωτα δεν τον ζούμε μόνο για εμάς, δε λειτουργούμε αυνανιστικά σε μια σχέση (όπως σωστά διατυπώνει και ένας καλός φίλος μου) όσον αφορά στα θέλω μας, και τα συναισθήματά μας. Νοιαζόμαστε και για τον άλλον. Είσαι μόνος σου εκτός σχέσης, θέλεις να συνεχίσεις να είσαι και εντός αυτής? Θέλεις το μόνο που αλλάζει για σένα να είναι το γεγονός ότι στο κρεβάτι δεν ξαπλώνεις μόνον για να κοιμάσαι? Σκέψου το, και άσε μου και ένα σχόλιο με την γνώμη σου. Και να αγαπάς. Και δες λίγο και τούτο το ρεφρέν: Και αν αγαπώ θέλω να ακούω πως μ'αγαπάνε. Και αν αφεθώ να ΄χουνε κάπου να με πάνε. Και θα αφεθώ αρκεί να δω πως κάπου πάω. Αρκεί αυτό, αυτό σημαίνει αγαπάω.
Φιλιά και αγάπη άπειρη,
Mr Insane!
Είπαμε, φέτος θα πέσει πολύς έρωτας!
ΑπάντησηΔιαγραφή