Προχθές που λέτε, είχα τα γενέθλιά μου. Τα πόσα έκλεισα, μη με ρωτάτε, δε λέω. Και αφού είχα μια γεμάτη μέρα, όταν τελείωσα από τη δουλειά, βγήκα για έναν καφέ και εγώ, σαν άνθρωπος. Και μου έκαναν την εξής ερώτηση "Πως νιώθεις σήμερα που έχεις τα γενέθλιά σου?". Και αφού σκέφτηκα, θα απαντήσω σε εσάς, πώς νιώθω κάθε φορά που φορτώνομαι ακόμα έναν χρόνο στην καμπούρα μου (τρόπος του λέγειν, είμαι ευθυγραμμισμένο γκομενάκι εγώ).
Κάθε χρόνος που περνά, με κάνει να σκέφτομαι καταρχάς ότι παίρνει μαζί του κάτι από αυτό το υπέροχο και λαμπερό πραγματάκι που λέγεται "νεότητα", και που κανείς δε μπορεί να στο φέρει πίσω (αν δε με πιστεύεις βλέπε Ντονατέλα Βερσάτσε, Τατιάνα Στεφανίδου, Ηλίας Ψινάκης κτλ). Πάντα έβρισκα τραγικό το ότι κάποια στιγμή η νεότητα θα φύγει, γιατί από μόνη της κρύβει μια ομορφιά. Μια υγεία. Μια λάμψη που μαγεύει τον οποιονδήποτε, όμορφο ή λιγότερο ελκυστικό, ψηλό ή κοντό, με σπυράκια ή χωρίς. Είναι νέος.
Το ότι τα χρόνια περνάνε όμως, δεν περιορίζεται στην φρεσκάδα του προσώπου και του σώματος που φεύγουν σιγά-σιγά. Σαν άνθρωπος, χαρακτηρίζομαι από μια τρομερή αναβλητικότητα, που όμοιά της και να ψάξεις δε θα βρεις σε πολλούς (αν και με αδικώ ίσως! τώρα τελευταία έχω κάνει μεγάλη πρόοδο σε αυτό). Και ξέρεις, το μότο ενός νέου ανθρώπου σαν και εμένα είναι "έχουμε ακόμα χρόνια μπροστά μας για αυτό". Κάθε χρόνο όμως, έχουμε και έναν λιγότερο. Έναν λιγότερο χρόνο για να βγάλεις κάποτε τη σχολή, για να βρεις μια καλύτερη δουλειά, για να καταφέρεις να μετακομίσεις σε ένα δικό σου σπίτι κτλ. Πόσο αγχωτικό και αυτό?
Επίσης! Τα γενέθλιά μας δεν είναι όπως ήταν στο δημοτικό, και αυτό πρέπει να το παραδεχτείτε όλοι. Ε ήταν πιο εντυπωσιακά, όπως και να το κάνουμε. Είχαν τα πατατάκια τους, την τούρτα τους, την κόκα κόλα τους, και εκείνα τα δώρα που μας συνάρπαζαν τότε, παρά το γεγονός ότι ήταν πιο άχρηστα και από ψυγείο σε Εσκιμώο. Ε τώρα, δεν έχουν τόση πλάκα.
Συμπερασματικά, δεν έχω κανέναν λόγο να νιώθω όμορφα στα γενέθλιά μου και τέλος. Από του χρόνου λέω να αρχίσω να κλαίω κιόλας κάθε 14 Δεκέμβρη. It's my party and I'll cry if I want to που λέει και το τραγούδι. Εσείς βέβαια, αν την βρίσκεται, διασκεδάστε το.
Φιλιά και αγάπη άπειρη,
Mr Insane!
Κάθε χρόνος που περνά, με κάνει να σκέφτομαι καταρχάς ότι παίρνει μαζί του κάτι από αυτό το υπέροχο και λαμπερό πραγματάκι που λέγεται "νεότητα", και που κανείς δε μπορεί να στο φέρει πίσω (αν δε με πιστεύεις βλέπε Ντονατέλα Βερσάτσε, Τατιάνα Στεφανίδου, Ηλίας Ψινάκης κτλ). Πάντα έβρισκα τραγικό το ότι κάποια στιγμή η νεότητα θα φύγει, γιατί από μόνη της κρύβει μια ομορφιά. Μια υγεία. Μια λάμψη που μαγεύει τον οποιονδήποτε, όμορφο ή λιγότερο ελκυστικό, ψηλό ή κοντό, με σπυράκια ή χωρίς. Είναι νέος.
Το ότι τα χρόνια περνάνε όμως, δεν περιορίζεται στην φρεσκάδα του προσώπου και του σώματος που φεύγουν σιγά-σιγά. Σαν άνθρωπος, χαρακτηρίζομαι από μια τρομερή αναβλητικότητα, που όμοιά της και να ψάξεις δε θα βρεις σε πολλούς (αν και με αδικώ ίσως! τώρα τελευταία έχω κάνει μεγάλη πρόοδο σε αυτό). Και ξέρεις, το μότο ενός νέου ανθρώπου σαν και εμένα είναι "έχουμε ακόμα χρόνια μπροστά μας για αυτό". Κάθε χρόνο όμως, έχουμε και έναν λιγότερο. Έναν λιγότερο χρόνο για να βγάλεις κάποτε τη σχολή, για να βρεις μια καλύτερη δουλειά, για να καταφέρεις να μετακομίσεις σε ένα δικό σου σπίτι κτλ. Πόσο αγχωτικό και αυτό?
Επίσης! Τα γενέθλιά μας δεν είναι όπως ήταν στο δημοτικό, και αυτό πρέπει να το παραδεχτείτε όλοι. Ε ήταν πιο εντυπωσιακά, όπως και να το κάνουμε. Είχαν τα πατατάκια τους, την τούρτα τους, την κόκα κόλα τους, και εκείνα τα δώρα που μας συνάρπαζαν τότε, παρά το γεγονός ότι ήταν πιο άχρηστα και από ψυγείο σε Εσκιμώο. Ε τώρα, δεν έχουν τόση πλάκα.
Συμπερασματικά, δεν έχω κανέναν λόγο να νιώθω όμορφα στα γενέθλιά μου και τέλος. Από του χρόνου λέω να αρχίσω να κλαίω κιόλας κάθε 14 Δεκέμβρη. It's my party and I'll cry if I want to που λέει και το τραγούδι. Εσείς βέβαια, αν την βρίσκεται, διασκεδάστε το.
Φιλιά και αγάπη άπειρη,
Mr Insane!
+ φωνώ απολύτως ανυπερβλήτως και καθέτως
ΑπάντησηΔιαγραφή