Κρασί, τσεκ! Τσιγάρο, τσεκ! Πάλι κινηματογραφικό το έκανα το τοπίο για να σας γράψω, ατιμούτσικα! Διάθεση: μέτρια Καιρό τώρα. Αυτό ξεκίνησε που λες, φίλε αναγνώστη, πριν από μερικές εβδομάδες. Αμέ! Μετατράπηκα από την χαρά της ζωής, το χαμόγελο της γειτονιάς, τη λάμψη και την αισιοδοξία της συμπρωτεύουσας (όλα τα παραπάνω έχουν φουσκωθεί στο μέγιστο δυνατό), στην μιζέρια και στην μουντίλα. Ναι, εγώ! Όχι, όχι, μη φανταστείς. Δεν έχω κλειστεί στους τέσσερις τοίχους, βγαίνω κάθε μέρα, όπως το συνηθίζω πάντα άλλωστε. Απλά πάντοτε αυτός ο χρόνος ήταν μια ένεση θετικής ενέργειας για μένα. Γουστάρω τρελά να βρίσκομαι ανάμεσα σε κόσμο. Πρώτα από όλα στους ανθρώπους της ζωής μου, δε μου αρέσει να τους χωρίζω σε φίλους-γνωστούς-οικογένεια, και δεύτερον, σε κόσμο γενικότερα. Δεν έχει σημασία αν θα είναι ο ίδιος σερβιτόρος που βλέπεις κάθε φορά στο συγκεκριμένο καφέ, ή ο άγνωστος που γελάει σε συχνότητα κορώνας Ελευθερίας Αρβανιτάκη, στο διπλανό τραπέζι. Όλοι αυτοί με γεμίζουν με ζωντάνια για όσο κρατάει η παραμονή μου στον χώρο. Άλλωστε τρελαίνομαι να παρατηρώ τους πάντες γύρω μου (και να σχολιάζω ενίοτε, πάντα χιουμοριστικά και καλοπροαίρετα). Αλλά ξέρεις κάτι φίλε αναγνώστη. Αυτό δεν είναι φάρμακο, αλλά γιατροσόφι. Γιατί όταν γυρνάς σπίτι σου, πάλι σκατά είσαι. Όπως ήσουν τις τελευταίες εβδομάδες άλλωστε. Το γιατί το ψάχνεις ακόμα. Και ξέρεις φίλε αναγνώστη, όσο γεμάτος και αν δείχνεις έξω, εσύ ξέρεις πως είσαι όταν γυρνάς στους προαναφερθέντες τέσσερις τοίχους. Και αν ανήκεις στην υπερφανταστική #not κατηγορία των ανθρώπων που δεν μοιράζονται τα προβλήματά τους με κανέναν και προτιμούν να τα λύνουν μόνοι τους, τότε ναι, με καταλαβαίνεις. Και αν μπορέσεις να βγεις από αυτήν την κατηγορία πιο γρήγορα απο μένα, κάνε το. Ξέρεις και τα προβλήματα μας για να τα μοιραζόμαστε είναι. Δεν χρειάζεται πάντα να μοιράζουμε χαμόγελα! Ως τότε όμως...
Φιλιά και αγάπη άπειρη,
Mr Insane!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου