Από την θεωρία, στην πράξη...

  Δε ξέρω αν παίρνει και εσάς το μάτι σας εκείνα τα λόγια σοφών που κατά καιρούς κάνουν βόλτα στο ίντερνετ και προτείνουν να αρπάξεις την ζωή από τα μαλλιά, να αδράξεις την μέρα, να κυνηγάς τα όνειρά σου και άλλα πολλά (νομίζω το γενικότερα κλίμα το έχεις πιάσει). Δε λέω, φίλε αναγνώστη, και εγώ μαζί τους. Στην τελική μια ζωή την έχουμε που λέει και το τραγούδι (και συμφωνώ απόλυτα μαζί του), και ναι πρέπει να ζούμε τις στιγμές και τα χρόνια που περνάνε και τα σχετικά. Στην θεωρία και εμένα όμορφα μου ακούγονται. Το θέμα είναι πόσοι από εμάς τα κάνουμε πραγματικά τρόπο ζωής μας? Κατά την γνώμη μου είναι απλά "χαστουκάκια" που μας ξυπνούν από τον ύπνο της δειλίας και του συμβιβασμού, και στο επόμενο πεντάλεπτο μας έχει ξαναπάρει ο ύπνος. Είναι πραγματικά όμορφα στην θεωρία τους. Λογικά, με αυτόν τον μοναδικά παράλογο τρόπο. Ή μήπως παράλογα, με έναν απόλυτα λογικό? Δεν έχω καταλάβει ακόμα. Δεν ξέρω αν το βλέπω μονάχα εγώ έτσι, ή αν και εσύ έχεις την ίδια γνώμη με εμένα. Όμως, έστω και για ένα 10λεπτο την ημέρα να ξυπνάς, καλό σου κάνει. Και όταν φτάσει εκείνη η στιγμή που πρέπει να ξυπνήσεις για τα καλά ελπίζω να το καταλάβεις. Γιατί νομίζω πως τελικά δεν προωθούν μια στάση ζωής, αλλά έναν οδηγό για να παίρνεις τις σωστές αποφάσεις όταν πρέπει. Μάλλον για το πεντάλεπτο που σε ξυπνούν είναι. Απλά αυτό το πεντάλεπτο σε ακολουθεί για πολύ παραπάνω από όσο νομίζεις...
                                                                                                                  Φιλιά και αγάπη άπειρη,
                                                                                                                                            Mr Insane.

Το 2ήμερο της ακολασίας...

 
Εμένα που λέτε, οι αποκριές δε μου αρέσουν. Δεν την βρίσκω ρε παιδί μου να ντύνομαι και να βγαίνω. Και κάπως έτσι αποφάσισα να μην βγω το βράδυ της Τσικνοπέμπτης  παρά το γεγονός ότι οι προσκλήσεις για αυτό το βράδυ έπεφταν βροχή. Μετά όμως από μια εξαντλητική πρόβα μέχρι τις δώδεκα το βράδυ στην δραματική, και μια αρκετά πιεστική μέρα, ένα ποτό θες να το πιεις βρε αδερφέ. Και κάπως έτσι έγινε το λάθος, και βρέθηκα να πίνω σε ένα από τα γνωστά κλαμπ της πόλης, περιτριγυρισμένος από πειρατίνες, ναυτάκια, νοσοκόμες και φυλακισμένους. Φυσικά το σύμπαν προσπάθησε να μου δείξει με κάθε δυνατό τρόπο ότι ήταν λάθος η απόφασή μου. Ξεκίνησε με την πτώση μισού μπουκαλιού μπύρας επάνω στο κεφάλι μου (εντάξει, είχα ακούσει για τα σχετικά σαμπουάν, αλλά δεν το περίμενα ακριβώς έτσι), έπειτα προσγειώνοντας φέτες λεμόνι, από τον δίσκο μιας "ισορροπημένης" σερβιτόρας, στην ζακέτα μου κτλ. Όταν το πανηγυράκι τελείωσε, περπάτησα τους όμορφους δρόμους των λαδάδικων καπνίζοντας, και αφήνοντας την ανεπαίσθητη βροχή να ξεπλένει τα ποτά που με είχαν περιλούσει. Και για σένα, που μένεις Θεσσαλονίκη  ξέρεις ότι έπεται η χειρότερη συνέχεια. Το τρενάκι του τρόμου που ακούει στο όνομα 78Ν (για εσένα, που μένεις αλλού, είναι το νυχτερινό δρομολόγιο αστικών που τριγυρνάει την πόλη). Για αρκετή ώρα γνώρισα πως το σώμα μου έχει μεγαλύτερη ευλυγισία από όση πίστευα, καθώς το ένα μου πόδι ήταν στον αέρα, το άλλο στο έδαφος, το αριστερό μου γόνατο ακουμπούσε τον καβάλο ενός φρικιού, και το δεξί μου κωλομέρι ακουμπούσε πάνω στο γόνατο μια κοπελίτσας με πράσινη περούκα. Και περίπου έτσι συνεχίσαμε μέχρι να φτάσω στο σπίτι μου, όπου ξεράθηκα στον ύπνο μέχρι να φτάσει η ώρα να πάω στη δουλειά. Και σαν να μη μου έφτανε αυτό, το βράδυ "έπρεπε" να πάω σε αυτό που λέμε μπουζούκια, και βάζω το συγκεκριμένο ρήμα γιατί δυστυχώς υπάρχουν και τα κοινωνικά πρέπει σε αυτήν την ζωή. Ντύθηκα λοιπόν, αρωματίστηκα, και ήμουν έτοιμος να επισκεφτώ για πρώτη φορά στη ζωή μου αυτόν τον χώρο που οι Έλληνες φαίνεται να εκτιμούν ιδιαίτερα, στο σύνολο τους. Και προς αποφυγή παρεξηγήσεων, δεν έχω τίποτα μαζί τους, απλά δεν ταιριάζουν στις μουσικές μου προτιμήσεις και προφανώς για αυτό δεν είχα αποφασίσει να τα επισκεφτώ νωρίτερα. Αλλά ξέρεις φίλε αναγνώστη, μετά από 6-7 ποτά, είτε ο Άλις Κούπερ τραγουδάει, είτε ο Μαρτάκης, το ίδιο πράγμα είναι, διαπιστωμένα πράγματα. Στο λέω εγώ που γύρισα βλέποντας διπλό τον κόσμο, στο σπίτι μου. Τον πονοκέφαλο της επόμενης μέρας τον φαντάζεστε άλλωστε, δεν χρειάζεται να αναλωθώ και σε αυτό. Και μετά από αυτό το σύντομο διάλειμμα της "dolce vita" της εποχής μας, γυρίσω πάλι στα αγαπημένα μου όμορφα καφέ στο κέντρο της πόλης, στα γαμάτα της κρασάδικα και στις ωραίες τις μουσικές σκηνές, και τα ξαναλέμε πάλι του χρόνου με τα εν λόγω μαγαζιά. Αν και είναι διασκεδαστικό να βγαίνεις που και που από τη ρουτίνα σου. Χικ!
                                                                                                             Φιλιά και αγάπη άπειρη,
                                                                                                                                       Mr Insane! 

Σ' αγαπάω αλλά...

  Κακές συνήθειες. Όχι η τραγουδάρα του Μίλτου Πασχαλίδη, αλλά οι κακές συνήθειες των φίλων μας. Για αυτές λοιπόν το σημερινό post. Πολύ συχνά λοιπόν, στους ανθρώπους που γνωρίζουμε και κάνουμε μέρος της ζωής μας, εντοπίζουμε στοιχεία της συμπεριφοράς τους που μας ενοχλούν. Άλλοτε μικρά, άλλοτε μεγαλύτερα. Στην αρχή μας ενοχλούν, μπορεί να τους τα αναφέρουμε, μπορεί να μαλώσουμε μαζί τους για αυτό, μπορεί να μην τους πούμε και τίποτα (εντάξει, προφανώς δεν ανήκω σε αυτήν την κατηγορία, αλλά υπάρχουν άνθρωποι, πίστεψε με). Και δε σου μιλάω αυτήν την στιγμή για κάτι χοντρό. Κάτι μικρό, αλλά όχι και τόσο χαριτωμένο ώστε να το περνάς στο ντούκου. Εγώ ας πούμε καπνίζω. Αυτό μπορεί να ενοχλεί κάποιον όταν είμαστε σε κλειστό χώρο, και τα σχετικά. Μιλάω για τέτοιας τάξεως κακό στοιχείο. Τις περισσότερες φορές παρατηρούμε πως μια κακή συμπεριφορά ή μια κακιά συνήθεια κάποιου, είναι μέρος της προσωπικότητάς του. Έτσι είναι. Δύσκολα το αλλάζει. Και τότε έρχεται η μεγάλη απορία. Συνεχίζω να προσπαθώ να τον κάνω να αλλάξει κάτι τόσο απόλυτα συνδεδεμένο με αυτόν, ή κάνω τον μαλάκα? Και αν κάνω τον μαλάκα, για πόσο κάνω τον μαλάκα? Εγώ ας πούμε, συνήθως αφήνω να περάσει ένα διάστημα που, αφού καταλάβω ότι αυτό είναι κομμάτι του χαρακτήρα του, κάνω τον μαλάκα. Και ξέρεις, δεν το θεωρώ και τόσο κακό εν τέλει. Οι άνθρωποι που έχω στους κοινωνικούς μου κύκλους μπορεί να είναι πολλοί, αλλά είναι πολύ προσεγμένοι. Τους εκτιμώ σαν σύνολο και συνηθέστερα μπορώ να παραβλέψω στιγμές που δεν εγκρίνω κάποια συμπεριφορά τους. Και όμως υπάρχει κάτι που πρέπει όλοι μας να μάθουμε να κάνουμε ανεξάρτητα από την κατηγορία που ανήκουμε (του μαλάκα ή την άλλη). Όταν δείχνουμε αυτόν τον "κακό" μας εαυτό, και το καταλαβαίνουμε (γιατί το καταλαβαίνουμε), να έχουμε τα αρχίδια να ζητήσουμε μια συγγνώμη που είμαστε κάφροι πότε-πότε, και να κάνουμε και μια αγκαλίτσα (μεγάαααλο πράγμα η αγκαλιά). Και αν βιάζεσαι να μου πεις "τα κάνεις εσύ, και τα συμβουλεύεις και σε εμάς?", ναι! εγώ τα κάνω, και για αυτό τα συμβουλεύω και σε εσάς! Ξέρεις δεν είναι άσχημο που και που να ρίχνεις τον εγωισμό σου και να λες μια συγγνώμη σε ανθρώπους που το αξίζουν. Εσύ τους επέλεξες να είναι στη ζωή σου, δοκίμασε το! ;-)
                                                                                                              Φιλιά και αγάπη άπειρη,
                                                                                                                                         Mr Insane!