Το τέλος του ύπνου...

  Τον τελευταίο καιρό έχω χάσει τον ύπνο μου. Και τον βιολογικό, και τον άλλον, το καθησυχαστικό. Παρά το γεγονός ότι πέρασαν 2 βδομάδες διακοπών θεωρητικά, ξεκουράστηκα στο ελάχιστο σε σχέση με τις διακοπές των Χριστουγέννων. Και αυτό γιατί φέτος επέλεξα να έχω ένα κάπως φορτωμένο πρόγραμμα. Και δεν θα γκρινιάξω για αυτό, γιατί ήταν επιλογή μου. Και μάλλον περισσότερο θα επιδοκιμάσω την επιλογή μου γιατί με έφερε κοντά σε πράγματα και ανθρώπους που τελικά είχα ανάγκη στην ζωή μου. Έτσι λοιπόν παρά το γεγονός ότι είχα ένα break από την δουλειά, γέμιζα είτε από επιλογή, είτε υποχρεωτικά όλες τις μέρες του Πάσχα. Και σου γράφει ένας άνθρωπος που αγαπάει τους μεγάαααλους και πολύωρους ύπνους! Όταν λοιπόν ερωτήθηκα τι μου έλειψε από τις διακοπές για να είναι καλύτερες απάντησα αυτό το πράγμα. Όμως ξέρεις, δεν είναι ότι λείπει από την ζωή μου μόνον ο ύπνος στο κρεβάτι (άλλωστε κοιμάμαι και σε άλλα μέρη, σε αστικά, σε αμφιθέατρα, όπου βολευτώ γενικότερα :Ρ ), λείπει και ο ύπνος ο κακός. Ο ανασταλτικός. Εκείνος που σε ναρκώνει και παύεις να ασχολείσαι με πράγματα και καταστάσεις που νομίζεις ότι μπορείς να ασχοληθείς αργότερα μαζί τους, ότι έχεις πολύ χρόνο μπροστά σου. Εκείνος ο ύπνος που πέφτεις και ηθελημένα μερικές φορές γιατί φοβάσαι να ξυπνήσεις και να αντιμετωπίσεις την αλήθεια γύρω σου και την αλήθεια μέσα σου. Και μπορεί να χαλιέσαι και λίγο όταν ξυπνάς, μπορεί να και να φοβάσαι με τους προβληματισμούς σου και τις αποφάσεις σου, αλλά δεν αξίζει να κοιμάσαι πιστεύω. Δεν σε ωφελεί. Για αυτό ξύπνα. Άλλωστε κάνεις και ξύπνιος όνειρα πολλές φορές. Και μάλιστα καλύτερα, και πιο δικά σου!
                                                                                                            Φιλιά και αγάπη άπειρη,
                                                                                                                                     Mr Insane!